دانلود فیلم فلش The Flash 2023 زیرنویس فارسی و دوبله فارسی

دانلود فیلم فلش The Flash 2023

بری آلن از سرعت فوقالعادهاش برای تغییر گذشته استفاده میکند، اما تلاش او برای نجات خانوادهاش دنیایی بدون قهرمانان فوقالعاده ایجاد میکند و او را مجبور میکند تا برای زندگیاش مسابقه دهد تا آینده را نجات دهد.

فیلم فلش در سال ۲۰۲۳ توسط کشور آمریکا و کانادا و استرالیا و نیوزیلند ساخته شده است. این فیلم در ژانرهای اکشن و ماجراجویی و فانتزی به تولید رسیده است. فلش توسط Andy Muschietti کارگردانی شده و از جمله بازیگرانی که در این فیلم ایفای نقش کرده اند میتوان به Ezra Miller و Michael Keaton و Sasha Calle اشاره کرد.

همچنین قادر خواهید بود که به دانلود فیلم اوپنهایمر بپردازید.

یکی از دیدنی‌ترین و خسته‌کننده‌ترین میکس‌بگ‌های دوران بلاک‌باستر ابرقهرمانی، «فلش» به طور همزمان متفکرانه و بی‌معنا، چالش‌برانگیز و پرهیجان است. برخی از بهترین کارهای دیجیتال FX را که من دیده ام و برخی از بدترین ها را در خود دارد. مانند قهرمان صمیمی اما غالباً بدبخت خود، از هر انتظاری که ممکن است در مورد شایستگی‌اش داشته باشیم، فراتر می‌رود تا فوراً به نزدیک‌ترین دیوار بچسبد.

ازرا میلر که قوانین خارج از اکران او باعث می‌شود برخی از کمدی‌های پرخاشگر فیلم ضعیف شوند، در نقش بری آلن، دانشمند پزشکی قانونی بیست و چند ساله و ابرقهرمان مخفی بازی می‌کند که احساس می‌کند «سرایدار» لیگ عدالت است و هنوز با تأثیر قتل مادرش و حبس کردن پدرش به دلیل جنایت نادرست دست و پنجه نرم می‌کند. در اینجا، دوباره، در همین نقد، با یک ویژگی پیوند دوگانه «فلش» مواجه می‌شویم: بحث در مورد بخش‌های لطیف‌تر فیلم شکل ضعیفی است، زیرا نمی‌توانید بدون شرح جزئیات داستان این کار را انجام دهید، و در عین حال، بسیاری از آن قبلاً «فاسد شده‌اند»، نه فقط در رسانه‌های اجتماعی و انجمن‌های آنلاین، بلکه در انجمن‌های برتر فیلم و نقد و بررسی فیلم. و در ویکی پدیا اگر همه اینها را بخوانید، می دانید که آیا باید ادامه دهید یا بقیه این قطعه را برای بعد کنار بگذارید.

برای کسانی که هنوز می خوانند: پایان فیلم اصلی «سوپرمن: فیلم» 1978 را به خاطر دارید، جایی که سوپرمن کریستوفر ریو باید بین توقف یک موشک هسته ای که به سمت ایالت زادگاه خانم تسماچر حرکت می کرد و جلوگیری از کشته شدن عشق بزرگش لویس لین در اثر زلزله یکی را انتخاب کند، سعی می کند هر دو را انجام دهد، لویس را از دست می دهد، سپس زمان را به عقب برمی گرداند؟ خوب، این سکانس به یک فیلم کامل تبدیل شده و با مجموعه «بازگشت به آینده» ادغام شده است، به لطف تصمیم بری برای بازگشت به گذشته و تغییر یک جزئیات در روزی که خانواده اش نابود شد. مامان (ماریبل وردو) پدر (ران لیوینگستون) را به سوپرمارکت محلی فرستاد تا قوطی گوجه فرنگی را که برای دستور غذا لازم داشت بیاورد. وقتی بری کوچولو غوغایی می‌شنود و به طبقه پایین می‌آید، مادر را روی زمین آشپزخانه می‌بیند که چاقویی در سینه خون آلودش گیر کرده است و پدر با یک دست روی جسد او گریه می‌کند. بری حدس می‌زند که می‌تواند از قدرت Flash خود برای بازگشت به آن روز سرنوشت‌ساز استفاده کند، یک قوطی گوجه‌فرنگی را به سبد سوپرمارکت مادر اضافه کند و هر دو والدین را نجات دهد. هرکسی که فیلم سفر در زمان را دیده باشد (یا داستان کوتاه ری بردبری، صدای رعد را خوانده باشد) می داند که به این سادگی نیست.

فیلم «فلش» به کارگردانی اندی موشیتی («ماما»، هر دو فیلم «آن»)، بر اساس فیلمنامه‌ای از کریستینا هادسون، فیلمنامه‌نویس ژانر آس («پرندگان شکاری»، «بامبل‌بی»)، به خاطر جدی گرفتن ایده‌هایش و درد و رنج شخصیت‌هایش بدون اینکه به یک ماشیزموی بی‌رنگ و بی‌رنگ تبدیل شود، شایسته تقدیر است. وقتی میلر وارد چیزی می شود که معتقد است «گذشته» است (این در واقع یک جدول زمانی جایگزین است)، او نه تنها با نسخه دیگری از خود با خانواده ای سالم و شاد مواجه می شود، بلکه با بری دیگر دوست می شود و به او راهنمایی می کند و در طول راه متوجه می شود که چقدر می تواند برای دیگران آزار دهنده باشد.

موشیتی نسخه پیش از سفر بری را بیش از حد کارگردانی می کند و بر اضطراب، دست و پا چلفتی و تیک های صورت او تاکید می کند تا جایی که به نظر می رسد یکی از آن شلمیل هایی باشد که جری لوئیس بازی می کرد. اما هنگامی که بری اصلی با بری دیگر متحد شد، میلر انرژی شلمیل را برای بری دوم بالا نگه می‌دارد در حالی که آن را برای نسخه اصلی شماره‌گیری می‌کند. این به بری اول اجازه می دهد تا به تدریج بالغ شود، بخشی از قوس سنتی یک قهرمان جوان. این فیلم بهترین جلوه های خود را در این دوئت های آینه ای به نمایش می گذارد. نتیجه قانع‌کننده‌ترین نمونه از یک مرد برجسته است که مقابل خودش بعد از مایکل فاسبندر در «بیگانه: پیمان» بازی می‌کند. نماهای هر دو باریس حتی دارای تکان‌هایی از لرزش دستی هستند که به معنای «اصالت» است. در یک یا دو صحنه، احتمالاً فراموش خواهید کرد که یک بازیگر همان نقش را بازی می‌کند و در عوض روی کاری که میلر با هر دو تجسم شخصیت انجام می‌دهد تمرکز کنید.

روایت اصلی DCEU نبرد سطح شهر سوپرمن با ژنرال زود در «مرد پولادین» را به‌عنوان یک رویداد متعارف شخصیت‌ها و تیمی برای هر فیلم بلند مرتبط در این مجموعه تعریف می‌کند. عواقب آن مسابقه به طرح‌ها و دیالوگ‌های بیش از یک فیلم، از جمله «بتمن علیه سوپرمن: طلوع عدالت» تبدیل شد. وقتی در اولین اقدام فیلم دوباره به آن اشاره شد، می‌دانید که بری و بری باید دوباره در دنیای دیگری با آن مقابله کنند. مطمئناً، زود با هم تیمی‌های شرور، کشتی‌های ستاره‌دار، نیروهای شوک زره‌دار، و موتور زمین‌سازش می‌آید.

مشکل اینجاست که هیچ لیگ عدالت برای مقابله با او وجود ندارد و فقط یک ابرقهرمان وجود دارد: Caped Crusader. نه فرانک میلر-ی بتمن، گریزلل بن افلک، بلکه نقشی که مایکل کیتون در فیلم های تیم برتون دهه 1980 بازی کرد. فقط او مسن تر، دلسردتر و حتی بیشتر از جامعه ای که زیر نظر دارد بیگانه است. کیتون به‌عنوان نسخه‌ای از زمان رسیده از بتمن برتون، که اساساً بروس وین با تجسم گوشه‌نشین مو بلند هاوارد هیوز ترکیب شده است، ظریف‌ترین عملکرد فیلم را ارائه می‌کند. او به گونه‌ای بازی می‌کند و واکنش نشان می‌دهد که به داستانی که احتمالاً بیش از حد وابسته به موقعیت‌های بازیافتی است، تازگی می‌افزاید و تمایلات تند و ساینده میلر را آسان‌تر می‌کند. او نسخه بازیگری یک کمک فنر است که بدون کاهش سرعت، سواری را صاف می کند.

بری، بری و بروس متقاعد می شوند که سوپرمن این جهان در زندانی در سیبری که توسط مزدوران روسی اداره می شود به دام افتاده است و به آنجا پرواز می کنند تا او را بیرون کنند. معلوم شد که او یک زن است: کارا زور-ال، پسر عموی کال ال، با نام مستعار سوپرگرل (ساشا کال، در حال تکان دادن یک برش تغییر یافته پیکسی و یک نگاه قاتل). به ما گفته می شود که سوپرمن ممکن است هنوز جایی در آنجا باشد، اما پسر عموی او (که برای محافظت از او فرستاده شده بود) متحد قدرتمندی است که می تواند در مقابل Zod بایستد. وقتی جانشین چهار نفره جاستیس لیگ اصلاح شده با ارتش مهاجم زود روبرو می‌شود، فیلم ثابت می‌کند که ارجاع وسواس‌آمیز آن به فیلم‌های «بازگشت به آینده» فقط یک تهوع نبوده است.

تجسم مجدد حمله زود معادل پایان فیلم دوم «BTTF» است، جایی که مارتی مک فلای نوجوانی که در زمان سفر می کرد (با بازی مایکل جی فاکس در دنیای ما، و در باری توسط اریک استولتز، بازیگری که فاکس جایگزین آن شد!) مجبور بود در همان یک جشن جشن شرکت می کرد که خود به طور بالقوه ای با زمان بالقوه به پایان رسید. (تصمیمات این فیلم در مورد اینکه چه چیزی را باید ذخیره کرد و چه چیزی را از تاریخ دنیای واقعی حذف کرد عجیب است؛ من دوست دارم منطق پشت پاک کردن بسیاری از ابرقهرمانان DCEU از دنیای بری دوم را بشنوم و در عین حال مشخص کنم که “بازگشت به آینده”، “Footloose” و “Top Gun” و اولین آلبوم قابل تغییر شیکاگو غیرقابل تغییر هستند).

نبرد بزرگ فیلم کم قانع‌کننده‌ترین سکانس آن است (بخش‌هایی از آن شبیه صحنه‌هایی از یک بازی ابتدایی است). خیلی بد است، زیرا تامل برانگیزترین است: همانطور که Batman and the Flashes و Supergirl با Zod مبارزه می کنند، دو Barry در مورد اینکه آیا سفر به این طرف و آن طرف در مسیرهای بعدی مشکلات را حل می کند یا موارد جدید اضافه می کند، اختلاف نظر دارند. مانند بسیاری از داستان های علمی تخیلی با حتی نازک ترین روکش جدی، «فلش» به مادرخوانده داستان های علمی تخیلی، فرانکنشتاین مری شلی، یا پرومتئوس مدرن متصل می شود. شلی به خوانندگان هشدار داد که استفاده از علم برای تقلید از خدا یا سرپیچی از طبیعت عواقب بدی دارد و بهتر است شخصیت پرومتئوس داستان از توهمات خود دست بردارد تا اینکه در مسیری ویرانگر ادامه دهد. آیا این همان فیلمی است که به هشدار شلی توجه می‌کند، یا آن را نادیده می‌گیرد تا قهرمان آنچه را که می‌خواهد و به مخاطب، تخیلات تحقق بخشیدن به آرزوها را بدهد و فیلم‌های ابرقهرمانی تقریباً همیشه آن را تأیید می‌کنند؟ حتی دو فیلم اول ریو سوپرمن هم در جهت تحقق آرزوهای مخاطب اشتباه کردند. فیلم اول به او اجازه می‌دهد زمان را به عقب برگرداند، در حالی که فیلم دوم به او اجازه می‌دهد اطلاعات لوئیس از هویت مخفی خود را با یک بوسه‌ی فوق‌العاده پاک کند. «فلش» سزاوار اعتبار است که با نخ سوزن، پایانی امیدوارکننده به مخاطب می دهد بدون اینکه مسائل فلسفی و علمی را که در جای دیگر مطرح می کند، نفی کند.

متأسفانه «فلش» نیز گرایشی متقابل دارد که بهترین خود را تضعیف می کند. حتی در حالی که با هوشمندی نگرانی‌های شلی را به اصطلاحات کمیک‌بوک معاصر ترجمه می‌کند، پس از تماس طرفداران، به نسخه‌های دیگر قهرمانان و تبهکاران از فیلم و تلویزیون پاسخ می‌دهد، و ظاهراً هدف دیگری جز محو کردن ویژگی‌های برادران وارنر و وادار کردن مخاطب به نمایشگر و زمزمه تشخیص نام‌ها، بازیگران، بازیگران، شخصیت‌های تلویزیونی و کتاب‌های تلویزیونی ندارد. بتمن، بتمن، بتمن، بتمن، سوپرمن، سوپرمن، سوپرمن، سوپرمن، فلش، فلش، فلش، و غیره مدام صحنه‌هایی را به نمایش می‌گذارند که در «Chrono-Bowl»، ایستگاه تعویض کیهانی با طرحی که اشاره به چرخ دنده‌های ساعت، حلقه‌های متحدالمرکز درختان خرد شده و در سالن نمایش دارد.

به جای یافتن راهی ساده و ماهرانه برای استفاده مجدد از فیلم‌های کتابخانه‌ای از اقتباس‌های قبلی کمیک‌های DC – همانطور که مثلاً «در خط آتش» با فیلم‌های کلینت ایستوود جوان‌تر از «هری کثیف» انجام داد – بازیگرانی که در ابتدا نقش آن‌ها را بازی کردند، که بسیاری از آنها مدت‌ها پیش مرده‌اند، اسکن شده‌اند (یا به‌طور غیرمعمول به‌گونه‌ای غیرقابل تغییر، اما به‌طور عجیب و غریب ساخته شده‌اند). مجسمه های مومی سعود روی عروسک های صوتی-انیماترونیک گذاشته شده است. روندی را به خاطر دارید که پیتر کوشینگ را در «جنگ ستارگان: سرکش» دوباره زنده کرد و بعداً در اوج یک «کری فیشر جوان» نگران‌کننده‌تر را ارائه کرد و راه را برای یک «مارک همیل جوان» در «ماندالوریان» و ستاره‌های دهه 70 برای سکانس‌های مختلف قدیمی هموار کرد؟ حتی با وجود اینکه فناوری پیشرفت چندانی نکرده است، اینجا از بین می رود و تهوع تبلیغاتی چند برابر می شود.

بازیگران اصلی فیلم همچنین از درمان CGI زامبی در Chrono-Bowl استفاده می‌کنند تا واقعیت‌های جایگزین را تجسم کنند. برخی از نسخه‌های این بازیگران واقعی و زنده با کارت‌های SAG و صفحات IMDb که مرتباً به‌روزرسانی می‌شوند، به‌طور ضعیفی شیطانی به نظر می‌رسند. نیم تنه و دست ها از نظر تشریحی معتبر نیستند. یکی چشمانی دارد که مانند مارمولک در جهت مخالف هستند. آیا ضرب‌الاجل‌ها تعجیل شده بود و هنرمندان جلوه‌های دیجیتال تا زمانی که کنترل کیفیت ناپدید شد مورد بهره‌برداری قرار گرفتند – مشکلی در سراسر صنعت سرگرمی – یا این فناوری هنوز وجود ندارد؟ و حتی اگر “به آنجا برسد”، آیا به نظر نمی رسد که یک گام (دیجیتال) از پیچیدن یک مانکن در گوشت جسد حذف شود؟ انجام این نوع کارها در قالبی کاملاً متحرک چنین نگرانی هایی را به وجود می آورد. همه چیز در یک اقتباس از کمیک های متحرک، نقاشی الهام گرفته از نقاشی های دیگر است، و بنابراین نمایشی از چیزی است که قرار نیست “واقعی” به نظر برسد. در لایو اکشن اینطور نیست. “هی، این بازیگر X است!” جای خود را به “او کمی ترسناک و غیر واقعی به نظر می رسد” می دهد و طلسم شکسته می شود.