در سال ۱۹۹۹، بنجامین اسپوسیتو، مامور بازنشسته دادگستری فدرال آرژانتین، در حال نوشتن رمانی است که از یک پرونده بسته قدیمی به عنوان منبع استفاده می کند. آن مورد تجاوز و قتل وحشیانه لیلیانا کولوتو است. علاوه بر دیدن غم و اندوه شدید همسر قربانی، ریکاردو مورالس، بنجامین، دستیار او پابلو سندووال و رئیس بخش تازه استخدام شده ایرنه منندز-هیستینگز شخصا تحت تأثیر این پرونده قرار گرفتند، زیرا بنجامین و پابلو قاتل را ردیابی کردند، بنابراین دلیل نامطلوب بودن این پرونده بود. پایان دادن به پرونده همیشه او را آزار می دهد. با وجود داشتن دو مظنون دیگر، بنجامین و پابلو در نهایت مطمئن شدند که مردی به نام ایسیدورو گومز قاتل واقعی است. اگرچه او می‌داند که دقت تاریخی برای رمان مهم نیست، اما روند بررسی مجدد پرونده برای او بیشتر یک موضوع بسته است. او سعی می کند با بازیگران کلیدی پرونده صحبت کند، به ویژه ایرن، که هنوز در بخش دادگستری کار می کند و همیشه جذب او شده است، اما به دلیل تفاوت در سن و طبقات اجتماعی آنها هرگز دنبال نشده است. مسئله دیگر این است که گومز هنوز آزاد است و هیچ کس نمی داند که او زنده است یا مرده. اما همانطور که پابلو در آن زمان اشاره کرد که اشتیاق چیزی است که نمی‌توان آن را در رفتار تغییر داد، بنجامین اکنون می‌آموزد که این فرض هنوز صادق است.

۰ ۰ رای ها

امتیازدهی به مقاله